Roze bril, zwarte bril

Ik ben niet zo van de lange teksten, maar meer iemand van mooie plaatjes (mocht ik vroeger al een erotisch blaadje in handen hebben gehad, dan zou het voor de plaatjes zijn en zeker niet voor de advertenties).

Maar dit wordt toch een wat langer tekstartikeltje.

Roze bril

Nederland is de afgelopen jaren overspoeld met programma’s die het roer omgooien. Hartwerkende gezinnen, vaak nog met jonge kinderen besluiten ‘de stap’ te maken.

Hij, politieman in Alphen aan den Rijn baalt van de verruwing op straat. Zij, werkzaam in de kadoshop van een middelgroot ziekenhuis beaamt volmondig de constatering van haar man: “wat je allemaal niet binnen ziet komen”. Nee dat is geen toekomst voor de kinderen (8 en 6 jaar oud).

Dus wordt de tussenwoning verkocht (daar hadden we toch meer aan over kunnen houden, maar ja die crisis hé), het spaarloon afgekocht en investeert de vader van de kadoshop-medewerkster, die altijd een goedlopend timmerbedrijf heeft gehad, het resterende bedrag.

Waarvoor dan, nou ja, voor die prachtige ‘authentieke’ fermette met 5 hectare grond, waar het gezin een bed en breakfast (“hoe heet dat ook al weer op z’n Frans schat?”) en een minicamping gaan beginnen. De vorige eigenaar, (“ook een Nederlander die ons volop gaat begeleiden ;( ”), heeft foto’s doorgestuurd, waarop te zien is dat hij al de nodige voorbereidingen heeft getroffen.

Het gebeuren moet voor de zomer open en het is nu net maart, dus dat moet lukken, omdat pa lekker kan timmeren en zo. Er komen natuurlijk ook wat dieren en om de kinderen hieraan vast te laten wennen zijn er in de bibliotheek op het Neanderthalerplein wat boeken geleend met geluidsfragmenten.

Als dat goed gaat, staat volgende week een bezoek aan de kinderboerderij op het programma, al zijn ze bang dat de oudste hiervan in z’n broek gaat plassen.

Maar goed, de roze bril kan niet groot genoeg zijn, dus worden de Opel Vectra en de vouwwagen gepakt en vertrekken maar. Maar eerst nog afscheid nemen van familie en vrienden , die nog even het met zorg aangelegde tuintje onder een druilerige partytent met de grond gelijk maken.

Op pad, vol goede moed……..

Zwarte bril

Op de vraag- en aanbodsite www.nederlanders.nl werd de vraag gesteld waarom er momenteel zoveel Chambres d’Hôtes (“o ja schat, dat is het franse woord voor B&B”) te koop c.q. te huur worden aangeboden. Daar kwamen nogal wat reacties op, waaronder:

-                     leven als God in Frankrijk is waarschijnlijk een Nederlandse uitvinding!

-                     alleen aan beginnen als je een ruime spaarpot hebt, een erfenis hebt gekregen of het ontzettend leuk vindt.

-                     mensen zijn erop uitgekeken, zijn te oud geworden of willen gewoon terug naar Nederland, noem maar op.

-                     wildgroei, een markt die verzadigd is in vele regio's, de klanten worden steeds veeleisender, de prijzen staan onder druk. En dan komt daarbij nog de crisis die de budgetten van de vakantiegangers geen goed heeft gedaan. Et voilà... 

Maar zonder dollen. Ook bij ons lag de romantiek binnen drie maanden in de prullenbak. Yacco, m’n tuinvriend heeft de grote roze bril tot zich genomen.

We zijn nu een jaar in Frankrijk en het was niet altijd makkelijk. 

Zien we het dan niet meer zitten, zijn we zwartkijkers geworden?

Gezien m’n nieuwe bril zou je dat wel zeggen. Maar in tegendeel, we hebben een heldere kijk op ons bedrijfje. Het nieuwe seizoen staat weer voor de deur. We gaan er weer voor, met heel veel plezier. We hebben iets meer reclame gemaakt, wat nieuwe dingetjes toegevoegd, wat sfeertjes aangepast en om ‘rond’ te komen hebben we wat nieuwe ideetjes ontwikkeld. Maar daarover binnenkort meer.

Conclusie (van mij dan)

Als de roze bril af is en de heldere kijk is aanwezig, dan zie je pas wat voor een avontuur het is. Alles is nieuw, terwijl het oude vertrouwde (familie en vrienden) in zicht blijft. Land, cultuur, gebruiken, taal, werk, sociale omgeving: alles is nieuw. Dat heeft tijd nodig, zeker voor 50 plussers. We zijn hier immers niet op vakantie, maar we zijn gewoon aan het werk.

Kom (nog) eens kijken. Het is een soort ontwikkelingshulp, want wij zijn ons nog steeds aan het ontwikkelen.

O ja, zien jullie die blauwe lucht op de laatste foto? Die hebben we hier al weken!