Zut

Zut (Frans woord voor verrek, stik). Vervang de letter 'Z' door een willekeurige letter uit het alfabet, die ongeveer 15 posities meer naar voren ligt).

Als er nu Franse presidentsverkiezingen zouden worden gehouden, zou Marine Le Pen van Front National de grote winnaar zijn. Dat blijkt uit een peiling van het Franse dagblad Le Parisien. Marine Le Pen zou 23% van de stemmen tijdens de eerste verkiezingsronde krijgen. Hiermee laat ze Nicolas Sarkozy (UMP) en Martine Aubry (Parti Socialiste), die ieder op 21% van de stemmen kunnen rekenen, achter zich. Afgelopen januari trad Jean-Marie Le Pen af als leider van de extreem-rechtse partij Front National. Zijn jongste dochter, Marine Le Pen, heeft het stokje van hem overgenomen. Bij de presidentsverkiezingen van 2002 behaalde Jean-Marie Le Pen de tweede ronde, maar hij verloor uiteindelijk van Jacques Chirac. De Franse presidentsverkiezingen worden in 2012 gehouden. (overgenomen van: Frankrijk.blog.nl).

Ze gaan elkaar toch niet leuk vinden? Er komt toch geen Marine Wilders-Le Pen? Of een Geert Le Pen-Wilders (want ze is wel dominant Geert). Zuuuuuuuuuuuuut, waar moeten we dan gaan wonen.

Roze bril, zwarte bril

Ik ben niet zo van de lange teksten, maar meer iemand van mooie plaatjes (mocht ik vroeger al een erotisch blaadje in handen hebben gehad, dan zou het voor de plaatjes zijn en zeker niet voor de advertenties).

Maar dit wordt toch een wat langer tekstartikeltje.

Roze bril

Nederland is de afgelopen jaren overspoeld met programma’s die het roer omgooien. Hartwerkende gezinnen, vaak nog met jonge kinderen besluiten ‘de stap’ te maken.

Hij, politieman in Alphen aan den Rijn baalt van de verruwing op straat. Zij, werkzaam in de kadoshop van een middelgroot ziekenhuis beaamt volmondig de constatering van haar man: “wat je allemaal niet binnen ziet komen”. Nee dat is geen toekomst voor de kinderen (8 en 6 jaar oud).

Dus wordt de tussenwoning verkocht (daar hadden we toch meer aan over kunnen houden, maar ja die crisis hé), het spaarloon afgekocht en investeert de vader van de kadoshop-medewerkster, die altijd een goedlopend timmerbedrijf heeft gehad, het resterende bedrag.

Waarvoor dan, nou ja, voor die prachtige ‘authentieke’ fermette met 5 hectare grond, waar het gezin een bed en breakfast (“hoe heet dat ook al weer op z’n Frans schat?”) en een minicamping gaan beginnen. De vorige eigenaar, (“ook een Nederlander die ons volop gaat begeleiden ;( ”), heeft foto’s doorgestuurd, waarop te zien is dat hij al de nodige voorbereidingen heeft getroffen.

Het gebeuren moet voor de zomer open en het is nu net maart, dus dat moet lukken, omdat pa lekker kan timmeren en zo. Er komen natuurlijk ook wat dieren en om de kinderen hieraan vast te laten wennen zijn er in de bibliotheek op het Neanderthalerplein wat boeken geleend met geluidsfragmenten.

Als dat goed gaat, staat volgende week een bezoek aan de kinderboerderij op het programma, al zijn ze bang dat de oudste hiervan in z’n broek gaat plassen.

Maar goed, de roze bril kan niet groot genoeg zijn, dus worden de Opel Vectra en de vouwwagen gepakt en vertrekken maar. Maar eerst nog afscheid nemen van familie en vrienden , die nog even het met zorg aangelegde tuintje onder een druilerige partytent met de grond gelijk maken.

Op pad, vol goede moed……..

Zwarte bril

Op de vraag- en aanbodsite www.nederlanders.nl werd de vraag gesteld waarom er momenteel zoveel Chambres d’Hôtes (“o ja schat, dat is het franse woord voor B&B”) te koop c.q. te huur worden aangeboden. Daar kwamen nogal wat reacties op, waaronder:

-                     leven als God in Frankrijk is waarschijnlijk een Nederlandse uitvinding!

-                     alleen aan beginnen als je een ruime spaarpot hebt, een erfenis hebt gekregen of het ontzettend leuk vindt.

-                     mensen zijn erop uitgekeken, zijn te oud geworden of willen gewoon terug naar Nederland, noem maar op.

-                     wildgroei, een markt die verzadigd is in vele regio's, de klanten worden steeds veeleisender, de prijzen staan onder druk. En dan komt daarbij nog de crisis die de budgetten van de vakantiegangers geen goed heeft gedaan. Et voilà... 

Maar zonder dollen. Ook bij ons lag de romantiek binnen drie maanden in de prullenbak. Yacco, m’n tuinvriend heeft de grote roze bril tot zich genomen.

We zijn nu een jaar in Frankrijk en het was niet altijd makkelijk. 

Zien we het dan niet meer zitten, zijn we zwartkijkers geworden?

Gezien m’n nieuwe bril zou je dat wel zeggen. Maar in tegendeel, we hebben een heldere kijk op ons bedrijfje. Het nieuwe seizoen staat weer voor de deur. We gaan er weer voor, met heel veel plezier. We hebben iets meer reclame gemaakt, wat nieuwe dingetjes toegevoegd, wat sfeertjes aangepast en om ‘rond’ te komen hebben we wat nieuwe ideetjes ontwikkeld. Maar daarover binnenkort meer.

Conclusie (van mij dan)

Als de roze bril af is en de heldere kijk is aanwezig, dan zie je pas wat voor een avontuur het is. Alles is nieuw, terwijl het oude vertrouwde (familie en vrienden) in zicht blijft. Land, cultuur, gebruiken, taal, werk, sociale omgeving: alles is nieuw. Dat heeft tijd nodig, zeker voor 50 plussers. We zijn hier immers niet op vakantie, maar we zijn gewoon aan het werk.

Kom (nog) eens kijken. Het is een soort ontwikkelingshulp, want wij zijn ons nog steeds aan het ontwikkelen.

O ja, zien jullie die blauwe lucht op de laatste foto? Die hebben we hier al weken!

Facebook

Jaren heb ik geroepen dat ik aan die onzin niet ging meedoen. Per slot van rekening kan je iemand bellen of mailen (wat ik ook al te weinig doe) en heb ik nog dit eenvoudige weblog. Dus waarom nog via Facebook met anderen communiceren? Als ik de onzin zie die publiekelijk wordt uitgewisseld, dan heb ik al gegeten en gedronken (overigens hebben wij de afgelopen week heerlijk gegeten en gedronken bij restaurant auberge ‘De Valestalière’ van Benoit en Marlène aan de weg tussen Lasalle en St. Hippolyte du Fort (website in ontwikkeling: http://www.aubergedevalestaliere.fr/) .

Maar toch, met Facebook is veel meer te doen en ik ben overstag gegaan toen ik me abonneerde op de digitale nieuwsbrief van Len Branson die het boek ‘Superwise me’ heeft geschreven naar aanleiding van een prachtig experiment, met een al even prachtige documentaire, die ik bij ‘toeval’ zag.(daarover binnenkort meer). Dat boek gaat niet over Facebook, maar het is wel ‘a book to face’. En om de nieuwsbrief van Len optimaal te benutten moet ik aanwezig zijn op Facebook.

De naam van mijn facebook-pagina is dus Les Montades. Uiteraard de naam van onze Chambres d’Hôtes, maar het wordt nu ook een beetje een eigen naam, omdat ik dat zo moest invullen.

Voornaam: Les

Achternaam: Montades

Een mooie naam om m’n verhaaltjes op Facebook en m’n weblog mee te onderschrijven. Net als Len Branson, die eigenlijk Len Doens heet, maar die de naam van Richard Branson gebruikt vanwege de positieve uitstraling er van. Snappen jullie het nog?

Facebook dus, ik ga het maar eens even rustig ontdekken, want ik ben een facebooknerd. Kunnen jullie me op weg helpen? Help, de eerste vrienden melden zich al aan, zonder dat ik ook maar iets gedaan heb. Waar gaat dit heen?

Les Montades

Yacco

Yacco is m’n nieuwe tuinhulp. Hij kost niets. Ik kon ‘m gratis ophalen.

In Frankrijk zie je dat iedereen met een beetje tuin z’n tuinafval verbrand. Dat geeft in de maanden oktober t/m mei een leuke aanblik. Wat vlammen, maar vooral veel rook. Laten we eerlijk zijn, een vuurtje spreekt mannen toch aan. Of het allemaal wel zo milieuvriendelijk is weet ik niet, maar ja, ik moet toch een beetje inburgeren. Dus in het najaar, de winter en het voorjaar is de Fransman aan het stoken, maakt niet uit wat voor weer het is. Het spul moet worden verbrand. Ik zou zeggen, wacht even tot het spul droog is en het niet waait, zo niet de Fransman. Het zal vandáág gebeuren, al heeft het drie dagen geregend en waait het vandaag windkracht 5. Want morgen moet er weer geschoten worden op een konijn of zo iets. Of is z’n vrouw boos en denkt ie ‘tranquille’, ik ga de tuin wel in, met waarschijnlijk een klein flesje in z’n zak.  Dus wordt er gestookt en zet hij onze tuin compleet in de mist. Maar ach, wat maakt het uit.

Ze stoken vaak gewoon op de grond, bult maken en de fik er in, maar ook vaak in een olievat. Dat vond ik toch wat praktischer en het laat geen kraters achter in de tuin. Dus ben ik op zoek gegaan naar zo’n olievat en bij het plaatselijke busbedrijf zag ik hem staan: mijn Yacco. Mooi groen, met krachtige gele letters. En, ik mocht hem gratis meenemen. Thuis gekomen heb ik de bovenkant er afgezaagd (voorzichtig, want wie weet wat er nog in zit)

en Yacco was klaar voor gebruik. Er zat inderdaad nog ongeveer 2 liter ondefinieerbaar spul in, maar om dat nou weer in te zamelen en weg te brengen? Laten we maar kijken wat er gebeurt, dus takken er in, een aanmaakblokje en… het brand! En het brand goed.

Al het snoeiwerk van de afgelopen herfst en de eerste wintermaanden gaat er door. En ik betaal de buurman een beetje terug met wat rook.

Yacco heeft intussen wel z’n glans verloren, maar heeft wel karakter gekregen, van mooi groen met gele letters is hij nu zwart en roestbruin.

Ik houd daar wel van en ik hoop dat dat ook voor ons gaat gelden. Morgen de tweede sessie. Dan gaat de kerstboom er ook in, weg kerstsentiment. We verbranden je en kijken naar een nieuw jaar. Een jaar vol nieuwe ontdekkingen. Een jaar vol vuur? We gaan het ontdekken!

Filmaanraders!

Filmaanraders!

De liefhebbers van franse films hoef ik niets te vertellen. Die hebben deze films al lang gezien. Maar voor alle andere filmliefhebbers heb ik twee echte aanraders.

Jean de Florette.

Een film uit 1986. Prachtig verhaal en zeer mooi in beeld gebracht. Tragisch verhaal dat zich afspeelt op het platteland in de Provence. Met Gérard Dépardieu en Yves Montand in de hoofdrollen.

Manon des Sources

Het oogstrelende vervolg op het al even betoverende Jean de Florette, gebaseerd op Marcel Pagnol's klassieke roman over hebzucht, overleven en lotsbestemming.
Manon des Sources is een visueel feest van een film, gedragen door zeldzaam geïnspireerde acteerprestaties van met name Emmanuelle Béart en Yves Montand en uitmondend in een even onthutsende als onverwachte climax.

(bron: http://www.bol.com/nl/p/dvd/manon-des-sources/1002004000124275/index.html)

Clochard

Onze hond

We deden de luiken open, van onze ogen en van het slaapkamerraam. En daar stond hij, vastgebonden aan de poort. Aan de binnenkant van de poort! In onze tuin. We schrokken, hoe kan dat. Hoe kan het dat ik ’s avonds de poort sluit en de volgende ochtend staat er een hond vastgebonden aan de binnenkant van die poort.

We dachten hier even over na en kwamen tot de conclusie dat er iemand, met hond, op ons terrein moest zijn geweest toen ik de poort dicht deed. Zwervers met (grote) honden genoeg in deze regio. Maar eigenlijk zien we dat in Anduze niet.

Maar je weet maar nooit. Goed, de hond is gelokaliseerd….. maar waar is het baasje? Zou die in de caravan kunnen liggen, die is per slot van rekening niet op slot. Natuurlijk dacht ik gelijk iets in de caravan te horen. Nu ben ik geen type die dan ontspannen op de deur klopt en vriendelijk vraagt of daar iemand is. Naast de caravan is het houthok en daar liggen een kettingzaag, een trekzaag een groot snoeimes en een kloofbijl. In een split-second maakte ik mijn keuze. Met m’n nieuwe vriend, de bijl, trok ik de deur open en stapte naar binnen. Geen lucht van een kudde kamelen, geen hopen vochtige kleren: er was niemand.

Geen baasje, wel een hond. Wat te doen. Nu hadden we al lang geleden besloten dat we geen hond meer zouden nemen, maar dit, goed doorvoedde, exemplaar met zijn droevige ogen even uitlaten was toch wel het minste wat ik kon doen. En, wie weet, komt van het één het ander. Per slot van rekening hebben alle buren (meerdere) honden en een beetje terugblaffen, kan af en toe geen kwaad.

Ik nam Clochard, ja een naam is snel gevonden, mee voor een kleine wandeling, maar amper op pad hoorde ik Jeannette roepen. En als het echte baasje roept moet je snel terug zijn. Daar stond ze, in onze tuin, de vrouw die zich afvroeg waar haar hond was gebleven. Niet al te enthousiast liep Clochard op haar toe (want na zoveel jaar trouwe dienst wordt ik toch maar mooi aan een hek geknoopt).

Wat was het geval. Tijdens het uitlaten had ‘buur’vrouw (van zo’n 500 meter verder) de hond losgelaten en deze was ‘m gesmeerd. Via via was hij, of zij, op het hele grote terrein van de buren gekomen en vandaar, via een kleine opening op ons terrein. Buurvrouw was aan de buitenkant van de poort gaan roepen (wij lagen nog in coma). Clochard kwam weer opdagen. Maar wel aan de verkeerde kant van de poort. Dan de hond maar vastgeknoopt, naar huis en bellen naar Les Montades. Geen gehoor, boodschap inspreken en maar wachten op reactie. Die kwam dus niet, dus er maar weer naar toe. En toen kwam alles goed.

Al was het maar voor even, we hadden weer een hond.