Clochard

Onze hond

We deden de luiken open, van onze ogen en van het slaapkamerraam. En daar stond hij, vastgebonden aan de poort. Aan de binnenkant van de poort! In onze tuin. We schrokken, hoe kan dat. Hoe kan het dat ik ’s avonds de poort sluit en de volgende ochtend staat er een hond vastgebonden aan de binnenkant van die poort.

We dachten hier even over na en kwamen tot de conclusie dat er iemand, met hond, op ons terrein moest zijn geweest toen ik de poort dicht deed. Zwervers met (grote) honden genoeg in deze regio. Maar eigenlijk zien we dat in Anduze niet.

Maar je weet maar nooit. Goed, de hond is gelokaliseerd….. maar waar is het baasje? Zou die in de caravan kunnen liggen, die is per slot van rekening niet op slot. Natuurlijk dacht ik gelijk iets in de caravan te horen. Nu ben ik geen type die dan ontspannen op de deur klopt en vriendelijk vraagt of daar iemand is. Naast de caravan is het houthok en daar liggen een kettingzaag, een trekzaag een groot snoeimes en een kloofbijl. In een split-second maakte ik mijn keuze. Met m’n nieuwe vriend, de bijl, trok ik de deur open en stapte naar binnen. Geen lucht van een kudde kamelen, geen hopen vochtige kleren: er was niemand.

Geen baasje, wel een hond. Wat te doen. Nu hadden we al lang geleden besloten dat we geen hond meer zouden nemen, maar dit, goed doorvoedde, exemplaar met zijn droevige ogen even uitlaten was toch wel het minste wat ik kon doen. En, wie weet, komt van het één het ander. Per slot van rekening hebben alle buren (meerdere) honden en een beetje terugblaffen, kan af en toe geen kwaad.

Ik nam Clochard, ja een naam is snel gevonden, mee voor een kleine wandeling, maar amper op pad hoorde ik Jeannette roepen. En als het echte baasje roept moet je snel terug zijn. Daar stond ze, in onze tuin, de vrouw die zich afvroeg waar haar hond was gebleven. Niet al te enthousiast liep Clochard op haar toe (want na zoveel jaar trouwe dienst wordt ik toch maar mooi aan een hek geknoopt).

Wat was het geval. Tijdens het uitlaten had ‘buur’vrouw (van zo’n 500 meter verder) de hond losgelaten en deze was ‘m gesmeerd. Via via was hij, of zij, op het hele grote terrein van de buren gekomen en vandaar, via een kleine opening op ons terrein. Buurvrouw was aan de buitenkant van de poort gaan roepen (wij lagen nog in coma). Clochard kwam weer opdagen. Maar wel aan de verkeerde kant van de poort. Dan de hond maar vastgeknoopt, naar huis en bellen naar Les Montades. Geen gehoor, boodschap inspreken en maar wachten op reactie. Die kwam dus niet, dus er maar weer naar toe. En toen kwam alles goed.

Al was het maar voor even, we hadden weer een hond.